رابطه سبکهای مقابله با استرس و خودکارآمدی با رضایت از تجربیات بالینی در دانشجویان کارورز رشته های توانبخشی

هدف: هدف از پژوهش حاضر ارزیابی رابطه سبکهای مقابله با استرس و خودکارآمدی با رضایت دانشجویان کارورز توانبخشی از تجارب بالینی خود به عنوان یک درمانگر بود. روش بررسی: دراین مطالعه توصیفی و مقطعی، 318 دانشجوی کارورز رشته های توانبخشی شامل 140 دانشجوی فیزیوتراپی، 97 دانشجوی کاردرمانی و 81 دانشجوی گفتاردرمانی از دانشکده های توانبخشی کشور به صورت نمونه گیری طبقه ای-تصادفی انتخاب شدند. دانشجویان کارورز توانبخشی بودند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های سبک های مقابله، خودکارآمدی عمومی و رضایت از تجربیات بالینی جمع آوری و با استفاده از محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: محاسبه همبستگی بین متغیر ها نشان داد که سبک مقابله ارزیابی مجدد مثبت با رضایت از تجربیات بالینی در دانشجویان هر سه رشته همبستگی مثبت معنی دار دارد (p<0/05). سبک های مقابله جستجوی حمایت اجتماعی و حل مدبرانه مسأله نیز با رضایت از تجربیات شغلی دانشجویان کارورز فیزیوتراپی و کار درمانی همبستگی مثبت معنی دار داشت (p<0/05). همچنین رضایت از تجارب بالینی در دانشجویان کارورز هر سه رشته فیزوتراپی، کار درمانی و گفتار درمانی با خودکارآمدی آنها همبستگی مثبت معنی دار داشت (p<0/001). نتایج تحلیل رگرسیون نشانگر این بود که در هر سه رشته، خودکارآمدی در مرحله اول وارد معادله رگرسیون شده و بیشترین سهم را در پیش بینی واریانس رضایت از تجربیات بالینی دانشجویان دارد.. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که سبک های مقابله و خودکارآمدی به طور معنی داری قادر به پیش بینی رضایت از تجربیات بالینی در دانشجویان فیزیوتراپی، کار درمانی و گفتار درمانی هستند.